Een hoogtepunt deze zomer was het werken tijdens North Sea Jazz. Het publiek is veel kritischer dan dat van andere, Âjongere festivals. Dus pas
na het zorgvuldig afstellen van de koffiemolen durfde ik mijn espresso te serveren. Ik vertrouwde blind op mijn kennis om ook de meest verwende bezoeker tevreden te stellen.
Er meldde zich een ongeveer 50-jarige man aan de bar. ÂNou, ik moet maar zien of je met die bonen een lekkere cappuccino kan zettenÂ, begon hij. Ik schoot gelijk in de verdediging: ÂTot nu toe valt ie goed in de smaak, meneer. Ik heb de molen extra zorgvuldig afgesteld om het meeste uit de boon te halen. Met een sportieve glimlach bestelde de man een cappuccino: ÂLaat mij dan maar eens proeven of je hem net zo lekker maakt als ik zelf thuis. Met enig dedain serveerde ik de beste man zijn cappuccino, denkend: ÂMÃj, als Independent Barista, vertellen hoe het moet? Nee, dat ging te ver, Ãk was hier de vakman, hij niet!Â
Enige uren later meldde de man zich weer: ÂDoe me nog maar eentje, je hebt de test doorstaan. Het overwinningsgevoel knaagde, want deze meneer móest wel weten waar hij het over had, anders zou hij mij toch niet zo benaderen? ÂU weet wel heel veel van koffie, meneerÂ, kaatste ik dan ook de bal terug, hopend hem te ontmaskeren als betweterige amateur. Zijn gezicht klaarde op: ÂJa, ik brand al tien jaar mijn eigen koffie thuis, niets bijzonders hoor, maar reuze interessant. En af en toe restaureer ik mooie oude espressomachines, zoals die van die Italiaanse immigranten uit Australië, die ken je vast wel.Â
ÂEh, ja...die ken ik welÂ, stamelde ik, zonder een idee te hebben welk merk hij bedoelde. Ik realiseerde me dat ik bij toeval een medevakidioot had getroffen: ik was ontmaskerd als arrogante betweterige Barista. Met het schaamrood op de kaken knoopte ik een gesprek aan: van deze Âamateurbarista viel nog heel wat te leren!
Wilco Admiraal - De Vakman en de Koffieprutser
20 september 2013
