Elke plaats heeft zijn geschiedenis, maar slechts bij weinig gemeenten is die zo rijk als in het Limburgse Valkenburg. Het met veel strijd en oorlogen verbonden stadje beschikt onder meer over het oudste spoorwegstation van Nederland en de eerste VVV. Waren er in 1835 nog slechts 664 inwoners, inmiddels telt Valkenburg een kleine 18.000 zielen. Met jaarlijks 1,2 miljoen overnachtingen is de gemeente de belangrijkste toeristische trekpleister. Met zijn enorme aanbod mag de Grotestraat zich met recht de slagader van de Valkenburgse horeca noemen. Een van de langstzittende zaken in deze straat is Lunchroom De Koffiepot.
De centraal gelegen zaak vormt al sinds 1963 onderdeel van de toeristische bedrijvigheid in de plaats in het Geuldal. Vooral de onderaardse grotten zijn een belangrijke trekpleister. Op weg naar die grotten en andere toeristische hotspots als de kabelbaan en attractiepark De Valkenier passeren bezoekers zo veel horecagelegenheden dat het zo op het eerste oog lastig is om op te vallen. Toch besloten Marc Meex en zijn vrouw in 1998 de naast het “Oud Sjtadhoes” gelegen lunchroom De Koffiepot over te nemen.
‘Ik zit al dertig jaar in de horeca,’ begint Meex zijn verhaal. ‘Als student begon ik in de frituur van mijn nicht. Verder heb ik in een hotel van een vriend gewerkt, in een café en uiteindelijk ben ik voor mezelf begonnen. Ik heb een jaar een café gehad, maar dat beviel niet. In 1980 ben ik terechtgekomen in restaurant Calypso, dat in deze straat is gevestigd. Dat heb ik zestien jaar gedaan. En vervolgens zijn we hier begonnen. We waren eigenlijk bezig een andere zaak over te nemen, toen mijn accountant vroeg wat ik van De Koffiepot vond. Geweldig natuurlijk. Ik ken de zaak al zolang deze bestaat. Het is altijd een mooi, goedlopend bedrijf geweest. Binnen zes weken was het rond.’
Gemoedelijk
Met een naam als De Koffiepot laat het zich niet lastig raden welk product een sleutelrol vervult in het historische pand. Niet alleen telt de kaart zeventien koffies (‘cappuccino is de absolute topper – die is goed voor de helft van de totale koffieomzet’) en twaalf supplementen, ook staan er door het hele pand koffiemolens en koffiepotten tentoongesteld. ‘Dat is de verzameling van de vorige eigenaar,’ vertelt Meex, ‘maar hij groeit nog steeds. Mensen blijven koffiepotjes en molens meebrengen. Het draagt natuurlijk bij aan de sfeer. Als je me vraagt waarmee we ons onderscheiden van het gros van de collega’s, zou ik absoluut de huiselijke inrichting willen noemen. De zitgelegenheden zijn sinds 1963 instandgehouden. Het draagt ertoe bij dat de meeste mensen zich meteen op hun gemak voelen. Er heerst een gemoedelijke sfeer.’
Lachend: ‘Al zijn er altijd mensen die een ander interieur verwachten. We zaten er net een maand in toen er een mevrouw naar me toe kwam en aan me vroeg wanneer ik ging verbouwen. “Jeetje mevrouw,” antwoordde ik. “Weet u wat dit gekost heeft?” De meeste mensen realiseren zich niet wat het kost om een zaak over te nemen. Het bevalt me overigens nog steeds prima.’
Ongunstig gesternte
In een plaats als Valkenburg zijn toeristen de kurk waarop de horeca drijft. Het hele jaar door bezoeken ze de Limburgse plaats. Vooral het weekendtoerisme is volgens Meex de afgelopen jaren enorm toegenomen. ‘Vroeger werkte je van Pasen tot en met de herfstvakantie en vervolgens werd alles dichtgespijkerd. Tegenwoordig hebben we 52 goede weekends. Er zijn nog steeds een aantal bedrijven die dichtgaan, maar de meeste blijven open. Zelf ben ik zeven dagen in de week open.’
Tot en met het eind van het jaar kunnen bezoekers tot 21.00 uur terecht in De Koffiepot. In het hoogseizoen (juni tot en met september) houdt Meex zijn zaak bij drukte open tot middernacht. ‘De meeste collega’s gaan eerder dicht. Dat betekent dus dat we lange dagen moeten maken, maar dat is prima vol te houden. Je staat wel eens veertien uur te werken. Het maakt niet uit. Lichamelijk gaat het allemaal nog. Alleen niet meer zo makkelijk als dertig jaar geleden.’
Meex laat er geen twijfel over bestaan: het is keihard werken om de moordende concurrentie in Valkenburg het hoofd te bieden. Toen hij de zaak overnam, ging het economisch voor de wind, maar sinds enkele jaren opereert de zaak onder een veel minder gunstig gesternte. ‘Sinds de euro is het een stuk moeilijker,’ zegt hij. ‘De mensen geven minder uit. Drie jaar lang is de omzet achteruitgegaan. Dat is heel erg, maar het is zo. Zolang de economie niet aantrekt en er geen loonsverhogingen komen, voorzie ik geen spectaculaire verbeteringen.
Er zijn genoeg mensen die zeggen: doe dit of doe dat. Gooi alles om of gooi er iets uit. Maar daar zie ik niet zoveel heil in. Uiteindelijk bestaat deze formule al zo lang. Het ligt niet aan de zaak. Die is prima. Gelukkig is het dit jaar stabiel gebleven. Wellicht kunnen we nu weer naar boven kijken.’
Geen prijzenoorlog
“Onderscheiden” luidt dus het credo, maar dat is in een plaats waar je struikelt over de eetgelegenheden makkelijker gezegd dan gedaan. Met alleen de inrichting red je het niet en dus probeert Meex in navolging van de vorige eigenaar ook op te vallen met zijn productaanbod. ‘Wat vrij uniek is, is ons uitgebreide assortiment aan pannenkoeken. We hebben er 32 op de kaart staan en dan zijn er nog de variaties die mensen zelf samenstellen. Daar zitten de raarste vondsten tussen, dat wil je echt niet weten. In de keuken staat een pannenkoekmachine waarmee we in korte tijd aardig wat pannenkoeken kunnen bereiden. Het beslag maken we tijdens de “dode” uren.’
Het gaat volgens Meex goed met de platte traktatie. ‘Het is zonder twijfel ons best verkopende product. Veel mensen zoeken toch naar een gelegenheid waar ze pannenkoeken kunnen krijgen. Pannenkoekenhuizen zijn er tegenwoordig niet veel meer, dus wij spelen daar op in.’ Het brede assortiment van De Koffiepot omvat verder diverse stokbroodjes, soepen, pasta’s, warme schotels, salades en uitsmijters. Ook op drankgebied is er een ruim aanbod.
Meex: ‘Het terras is voor ons erg belangrijk. Tegenwoordig wil iedereen buiten eten. Op zaterdagvond zitten alle terrassen hier bij goed weer rond een uur of 21.00 vol met mensen die aan het eten zijn. Dat was vroeger wel anders. Toen werd er buiten alleen gedronken.’ Hij vervolgt: ‘We hebben hier alleen wel tamelijk hoge precariorechten en terrasvergunningen. Daar kan de gemeente Valkenburg wel wat van.’
De Koffiepot mengt zich dus volop in de strijd om de gunst van de consument, maar niet tegen elke prijs. ‘Ik heb een collega die een menu met varkenshaas aanbiedt voor 9,75 euro. Er zijn altijd mensen die onder je prijzen gaan zitten. Ik doe niet mee aan die prijzenoorlog. Mensen krijgen hier een goed gerecht en daar hangt een prijs aan. Klaar. Ik ga niet met prijzen stunten om mensen binnen te krijgen. Uiteindelijk ben je dan toch een dief van je eigen portemonnee.’
‘Ik vind dat ik heel redelijke prijzen heb. Een kop koffie kost nog steeds 1,50 euro. Bovendien merk ik er tot op heden weinig van. Ik constateer het als ik door de straat loop en het bord zie, niet doordat het daar vol zit en hier niet.’
De Koffiepot
LU21Jaar
